انتقاد

اگر انتقاد دیگران تو را ناراحت و متشنّج و مکدّر ساخت پس آن انتقاد واقعیّت دارد.

این نخستین اصل معرفت دینی و تربیتی است . آنکه عموماً ناراحت است آدمی

ظالم و جاھل و آلوده است و علاجی جز معرفت نفس و تزکیۀ نفس ندارد . آنکه

ھر عیبی را در دیگران دقیقاً در خودش ھم نمی بیند از اصل و اساس دین و معرفت

و تربیت و ھدایت غافل است .

انتقاد به دیگران وقتی دلنشین و سازنده است و ایجاد محبّت می کند که ھمان

عیب در انتقاد کننده وجود نداشته باشد و فقط در چنین وضعی است که دین و

دوستی توسعه می یابد و انتقاد پذیری ممکن می شود و موجب کینه نمی گردد.

انتقادی که کینه پدید می آورد نیّتش تحقیر و سلطه گری است و نه دین و دوستی .

انسان در حال انتقاد از دیگران اگر باطناً شرمنده نباشد قصدش اصلاح دیگران نیست

بلکه تحقیر دیگران است . محسنات دیگران را تصدیق کن تا به آن برسی.

از کتاب " خاطرات حواس " استاد علی اکبر خانجانی ص 97